The Universal Theory (2023)

yorumum kayboldu tüh. Uzun bir yorumdu..Puanim 6/10 özetle. Görsel bir şölen, sinemografi büyüleyici 40'li yillarin film-noir havasi yaratmak için titizlikle ugrasilmiş. Müzikler, dekor, kostüm, set, ışık tam bir uyum içinde. Oyuncu performanslari basarili. Ancak konsept bu derece enginken senaryo yari yolda birakmiş. Parallel evren içerigi neredeyse göstermelik kalmiş

Değerli Apocalypse2'nin dediği gibi Lang, Lynch, La Carré ve Hitchcock'a homage, 40'li yillarin film-noir atmosferinde, büyüleyici siyah beyaz sinemografi ve dönemin film müzikleri, kostüm, dekor, çekimler tümü ahenk içinde titizlikle biraraya gelmiş. Oyuncu performanslari da aşık atar başarı da. Eski Hollywood filmlerinde devleşen aşk da tam merkezde....bi dakika orada dursak mi? Konsept bu kadar doğurganken..kurgu hançerlemiş adeta sırtından tüm diğer açılardan başarilan mükemmelliği. Bilimsel dolgusu yok denecek kadar az. Ana karakterin teorisi satıhtan bile olsa açıklanmaliydi. Bilim-kurgu külliyatinin parallel evren alt-türünün hem edebiyat hem film/dizi örnekleriyle kendini besleyen izleyici hayal kirikligi yasayacaktir. Romans önüne geçmiş konseptin ki orda da bir yere varamiyor . Görsel şölen, stilize bir girisim ama heves gibi kaliyor özgün kurguyla yapilandirilmadiginda..ben 6/10 verdim bonkörce

Tuhaflık hissi, büyüleyici ve anlaşılması zor bir nesnenin varlığında olma hissi Sinemada çok yaygın değildir ve Evrensel Teori kesinlikle hafife alınmamalıdır. Yazar Thomas Mann'ın İsviçre Alpleri'ndeki otelinden Soğuk Savaş casus filmlerine ve Alman Dışavurumculuğuna, kısacası Hitchcock, Lang, Le Carré ve hatta Lynch'e borçlu olduğu referanslar da çarpıcı. O halde, bir doz karanlık romantizm ve Malta Şahini kadar opak bir olay örgüsü içeren bir stil egzersizi.

Filmi ve atmosferini beğenip beğenmeyeceğiniz ya da beyhude bir çaba olarak görüp görmeyeceğiniz sadece bir duyarlılık meselesi değil, aynı zamanda bir zamanlama meselesidir, çünkü film etkili bir miktarda kullanılabilir beyin zamanı gerektirir. Evrensel Teori'nin büyünün doruğuna ulaşması için eksik olan şey belki de Kadın ve Erkek iki ana Oyuncunun karizma eksikliğidir. Biçimi öze tercih eden böyle bir Sinemada, ikincisini sürekli çarpıtarak karanlık aydınlığa, çürüme de aydınlanmaya tercih ediliyor. Kozmik ve zamansal fantezisinde umutsuzca ciddi olan bir topluluğa biraz oyunbazlık kesinlikle zarar vermezdi.