Sid & Judy (2019)

Işıltılı hayatların, sahne önünde olmanın getirdiği yükümlülüğün, ışık hızıyla arka planına bakınca nedense hep acılı hayatlar görmeye fazlaca alıştık. Bunda suçu kime atmak etik olur bilmiyorum ama her sektörün arka planını bozan, bu işleyiş bozukluğunu var eden birileri var. Çocuk yaşta üne kavuşan, The Wizard of Oz filmindeki Dorothy karakteriyle zirveye ulaşan Judy Garland’ın hayatının akışının bozulmasına sebep olan otoriter annesi, her an ona sözleriyle tokat vurmaya hazır ve nazır duran şirket patronu gibi duruyor. Judy Garland’ın hayatının izlerini sürdüğümüz belgesel, her ne kadar emmeli basmalı tulumba gibi bizi ve Garland’ı bir aşağılara çekip bir yukarılara fırlatsa da belli bir seviyede bizi yakalamayı başarıyor.

Garland’ın yıllarından ilham alan belgesel, geri dönüşlerle bizi bütün bu oldu bittiye hazırlamaya çalışıyor. Zira karşımızda hiçbir işi yolunda gitmeyen, çocuklarıyla gece vakti kalacak yer arayan, şöhret basamaklarının ucuna kadar tırmanmış, bitik, yitik bir kadın var! Aslında hayat ona şanslarını sunsa da onun deneyimleyecek ve kendini toparlayacak hali kalmamış. Bu bir nevi yorgunluk, bağımlılık ve belki de hayal kırıklığının eseri gibi duruyor. Belgeseli izlerken karakterin boşluklarına üzülüyor, hatta onları doldurmak istiyorsunuz. Belgesel, gerçekten de bunu hissettirmek istiyor olabilir. Yani Judy’e üzülmemizi! Bir nevi duygusal boşluk yaratıp karakterle özdeşlik kurmamızı sağlamak istiyor. Bir yere kadar da bunu başarıyor. Ama önümüze sunulan hikaye çok tekrarlı. Dediğim gibi tekrarlanan yükseliş ve alçalışlar…