Green Border (2023)

Polonyalı usta yönetmen Agnieszka Holland'ın sinema yeteneğini takdir etsem de, son filmi "Zielona granica" arzu edilenin çok ötesinde. Mültecilerin içinde bulunduğu kötü duruma ve onları çevreleyen siyasi entrikalara ışık tutan bir film yaratmak başka şey, ama bunu bu kadar kasvetli ve sert bir şekilde sunmak tamamen başka bir şey. Film, anlayışlı ve incelikli bir bakış açısı sunmak yerine, melankoli ve ıssızlık girdabına doğru iniyor.

Anlatı, sığınak arayışındaki Suriyeli bir ailenin yürek parçalayıcı yolculuğuna dayanan, gerçeklere dayandığı iddiasında. Ancak Holland'ın bakış açısı objektif bir bakış açısı sunmak yerine bariz bir önyargıyla renklendirilmiş gibi görünüyor. Filmin dürüst bir anlatımdan ziyade propagandaya benzemesini sağlayan temel bir ton var. Karakterler, özellikle de yetkililer ve aktivistler, onları siyah ve beyazın aşırı tonlarına boyayan bir fırçayla resmediliyor, bu da hikayeyi hak ettiği derinlikten mahrum bırakıyor. Sözde "karmaşık siyasi tasvir" ağırlıklı olarak bir tarafa yaslanıyor ve bu da filmin gerçeklere dayalı iddialarının ciddiye alınmasını zorlaştırıyor.

Üstelik Suriyeli ailenin çektiği acının siyasi amaçlarla istismar edilmesi birçok cephede rahatsız edici. Filmin amacı bu tür manipülasyonları eleştirmek olsa da, yanlışlıkla aynı trajik olayları sinematik kazanç için kullanıyor ve ifşa ile istismar arasındaki çizgiyi bulanıklaştırıyor.

Sonuç olarak, "Zielona granica" mülteci krizi söylemine çok az değer katan kasvetli ve asık suratlı bir eser. Tek taraflı tasviri, savunduğunu iddia ettiği insanlara daha çok bir kötülük gibi geliyor. Duruma ilişkin kapsamlı ve dengeli bir bakış açısı arayanlar için kesinlikle zaman ayırmaya değmez.